22 april, voor mij een beladen dag. Vandaag twee jaar geleden ontdekte ik dat ik ernstig ziek was. Horror. Wat volgde was een jaar vol ziekenhuis bezoekjes. Maar uiteindelijk volgde er ook een briljant resultaat.
Precies één jaar geleden heb ik de hele dag, of eigenlijk de hele week lopen huilen, puur doordat ik besefte wat er allemaal was gebeurd en vóóral ook hoeveel geluk ik heb gehad.
22 april 2015 wil ik niet laten overschaduwen door verdriet en angst van toen. Ik heb besloten dat ik de ballast van deze dag achter me laat. Laat dit maar een dag zijn om het leven te vieren, tenslotte heb ik nog een jaar of 50 te gaan! (Ja, ik heb grootse plannen.)
Ik ben de dag begonnen met een heerlijk nummer van Kiesza: Hideaway. Voor de liefhebbers: dansen mag! Ik ga op jacht naar een tompouce. Even voorproeven voor koningsdag. 😉
22 maart… Hoogste tijd om My Favorite Song of the Day uit z’n winterslaap te halen. Ik kan zelf niet eens geloven dat ik de afgelopen drie maanden niets heb gepost. Denk nou niet dat er geen muziek is geluisterd in huize Lugtenberg, heus wel, maar blog-technisch was ik duidelijk aan een rustperiode toe. Gelukkig is het weer gaan kriebelen, dus je kunt weer regelmatig een bericht verwachten.
Vandaag over Spandau Ballet. Gisteravond speelde de band in de Heineken Music Hall en ik was er volkomen onverwacht bij. De avond kon sowieso niet stuk, want ik was in goed gezelschap. (Dank dames en heer voor een heerlijk ontspannen avond!) Daarnaast werd ik ook nog eens aangenaam verrast, toen bleek dat er nog helemaal niets mis is met het stemgeluid van zanger Tony Hadley. Verrukkelijk. Klein puntje van kritiek: die close-ups van de mannen op zo’n groot scherm… misschien maar niet meer doen. Maar trek het je niet aan heren: zelfs Brad Pitt droogt niet zo goed op als George Clooney.
My favorite Song of the Day: Only when You Leave van Spandau Ballet.
March 22… it really is about time My Favorite Song of the Day wakes up from its hibernation. I can’t believe I didn’t post anything during the past three months. It’s not like I didn’t listen to any music, I did, but obviously I needed a blog-break. The good news is, I’m back, so there will be a new post on My Favorite Song of the Day regularely.
Today my post is about Spandau Ballet. Last night the band did a show in Amsterdam and I had a last minute invitation to join some friends to go there. I had a great evening, mostly due to the wonderful company I was in (thanks ladies and gentleman for a very relaxed evening). But apart from that I was also nicely surprised when Tony Hadley prooved that his voice had remained in topcondition over the years. I loved it! Was there nothing to criticize? Well… maybe the close up shots of the band on a big screen weren’t the best idea ever. But hey, even Brad Pitt doesn’t age like George Clooney.
My Favorite Song of the Day: Only when You Leave by Spandau Ballet.
Mensen wat is het toch verleidelijk om je te laten leiden door van alles behalve je eigen gevoel. De afgelopen maanden ben ik weer aardig op de proef gesteld. Ik ben druk geweest met een sollicitatie naar een geweldig leuke (maar veel te heftige) baan, heb een pitch gedaan voor een droomklus voor Tekstbureau Mo (maar kwam gedurende het proces tot de conclusie dat het wel érg stroef liep tussen mij en mijn opgedwongen collega) en heb uiteindelijk in beide gevallen zelf de stekker uit de mogelijke samenwerking getrokken. Maar voordat ik zover was… Het heeft me wekenlang m’n nachtrust gekost. Zulke mooie kansen komen niet dagelijks voorbij, en ik ben een piekeraar pur sang als het erop aan komt. Dus worstelde ik ’s nachts met allerlei vragen: ben ik nu wel professioneel bezig? Doe ik het wel goed? Had ik niet toch..? Maakt dit me wel gelukkig? Op een of andere manier is het zó makkelijk om m’n principes over boord te gooien en mezelf en mijn wensen weg te cijferen. Trouw blijven aan mezelf blijkt een stuk lastiger. En ‘nee’ zeggen, terwijl je ‘ja’ kunt krijgen, is doodeng. Het heeft even geduurd, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist professioneel is om ook te zeggen dat je iets niet doet. En dat het in beide gevallen de juiste beslissing is geweest, is inmiddels ook duidelijk: ik lig geen nacht meer wakker. Is ook wat waard.
Mijn liedje van de dag is True van Spandau Ballet. Heerlijk nummer, prachtige tekst.
Wat is dat toch met kerst. Vooraf kan ik niet wachten om het hele huis op zijn kop te gooien om die zo gewenste kerstsfeer in huis te halen. Maar zodra het hele boeltje dan staat en hangt, begin ik me al af te vragen waarom we in vredesnaam en masse vallen voor zoveel kitsch. En een boom in de woonkamer… wie heeft dat ooit bedacht? Wij hebben er één hoor. Een enorme. Nep ook, waardoor er zo’n perfecte, driehoekige kolos in de woonkamer verrijst. En zoals het hoort: vol met kitsch-hangers en verlichting en rond de voet een kerstkleed met sneeuwpop. Begrijp me goed: ik vind het leuk en gezellig, maar ik kijk nú al uit naar 2 januari, de dag waarop hij weer netjes in zijn doos achter het knieschot op zolder verdwijnt. Waar ik op 2 januari écht nog geen genoeg van heb, zijn de kerstliedjes, maar die kunnen dan eigenlijk niet meer. Dus daar geniet ik deze maand volop van. Een van mijn favorieten is The Power of Love van Frankie goes to Hollywood. Zing je mee?
Vorige week donderdag was het D-day. Voor mij althans. Mijn allerlaatste dag bij 101 Woonideeën. In alle eerlijkheid keek ik er al een paar maanden naar uit: het kon maar gebeurd zijn, dan kon ik me tenminste echt voor 100% gaan inzetten voor Tekstbureau Mo. Tja… was het maar zo makkelijk. Inmiddels moet ik toegeven dat ik nog altijd geen ster ben in loslaten. De laatste twee weken bij 101 vielen me zwaar, een stuk zwaarder dan ik had gedacht. Ik realiseerde me nog eens goed wat een ongelooflijk leuke tijd en een lieve collega’s ik al die jaren heb gehad. En gedwongen worden daar afscheid van te nemen is niet leuk. Maar ik ben ook blij. Blij, omdat ík kan zeggen dat ik bij dat superleuke blad heb gewerkt en blij omdat ik zeker weet dat ik die lieve collega’s nooit echt kwijtraak. En ik ben trots, want ondanks dat de hele redactie wist dat 101 zou stoppen, hebben we een jaar lang nog keihard gewerkt om het leukste blad van Nederland te maken. En met resultaat, we verkochten ruim boven begroting (gemiddelde index 110!). Eeuwig zonde dat dit blad stopt, maar reken maar dat de redactie met opgeheven hoofd het pand heeft verlaten!
Mijn favoriet vandaag: No good in goodbye van The Script.
Ze keek er al maanden naar uit. Er was maar één cadeau dat mijn jongste dochter écht graag van Sinterklaas wilde krijgen: klei. Oké, klei en een Elsa-jurk. Tot haar grote vreugde (‘Dat stond op mijn verlanglijstje!’) bracht de Sint afgelopen vrijdag inderdaad een verse voorraad van het spul. Een kleine week later, weet ik weer waarom ze er zo lang op moest wachten. Mijn meiden scheppen er, naar blijkt, een enorm genoegen in het spul tot minuscule deeltjes te verkruimelen om het vervolgens over de vloer te verdelen. Zonder dat ik het door heb hè, want het ziet eruit alsof ze keurig taartjes bakken en ijsjes maken. Je begrijpt: stoffer en blik liggen inmiddels weer voor het grijpen en ik droom van een stofzuiger die de hele dag stationair draait, zodat ik alleen nog maar gas hoef te geven zodra de eerste lading klei-kruimels op de grond ligt. ’s Ochtends sta ik een kwartier eerder op, zodat ik de tijd heb om met een satéprikker mijn schoenzolen klei-vrij te maken. Volgend jaar stop ik ook een verlanglijstje in mijn schoen. Ik heb slechts één wens: een opruim-Piet, maakt niet uit welke kleur. Als het er maar eentje is die blijft tot mijn meiden de klei-voorraad er weer doorheen hebben gejaagd. Alvast bedankt.
Ik vind het helemaal niet leuk dat we momenteel de laatste nummers van 101 maken. Maar dan ook he-le-maal niet leuk. Ik houd van dit blad. Bovendien heb ik een broertje dood aan afscheid nemen en loslaten. Zucht… En hoewel ik het zakelijk wel begrijp, vind ik het persoonlijk zó onterecht dat de stekker eruit wordt getrokken. Tegelijkertijd voel ik ook een sterk verlangen om me straks volledig te kunnen storten op mijn eigen, net opgezette bedrijf Tekstbureau Mo. Elke keer dat ik daaraan denk, begint vanzelf All for Nothing van Kensington in mijn hoofd te spelen. Een nummer waar zoveel kracht vanuit gaat! Als ik dat gevoel vasthoud, lukt het me zeker.
I hate the fact that we are working on the last two issues of 101 Woonideeën. I really, really, really don’t want it to stop. I love this magazine and I’m not good at saying goodbye and letting go. And although I might understand the objective decision, personaly I think it absolutely… well let’s keep this blog decent. I’m sure you’ll understand what I mean. At the same time I feel a very strong desire to give my full attention to my own, new founded, company Tekstbureau Mo. Each time I think of that, All For Nothing by Kensington comes up. It’s such a powerfull song. If I hang on to that strenght, I’m sure I will succeed.
We hebben een feestje! Mijn oudste dochter heeft vanmiddag haar B-diploma gehaald. En daar ben ik niet een klein beetje trots op, maar heeeeeel erg trots! Speciaal voor haar haar favoriete nummer van dit moment: Feest van Kinderen voor Kinderen. Ik zeg: dans maar mee!
Belangrijk bericht voor iedereen die de nieuwe singel van Mr. Probz nog niet heeft gehoord: NU gaan luisteren. Niet eerst de tijd nemen om dit stukje tekst te lezen, nee NU luisteren. Ik vind het zó’n mooi liedje. Als ik in mijn auto rijd en dit liedje komt op de radio, zet ik de auto het liefst aan de kant, zodat ik rustig kan luisteren. Dus vandaag, morgen en overmorgen mijn liedje van de dag: Nothing Really Matters van Mr. Probz.
This is an important message for everyone who hasn’t heard the newest song by Mr. Probz yet: listen to it NOW. Stop reading this text, start to listen to it NOW. Seriously. I think it’s such a beautiful song. When I’m driving in my car and this song is on the radio, I want to stop, just to listen to it. So today, tomorrow and the day after this is my favorite song of the day: Nothing Really Matters by Mr. Probz.
my favorite song of the day 